تشخیص سرطان استخوان

روش‌های عکس‌برداری می‌توانند به تعیین محل و اندازه‌ی تومورهای استخوان و گسترش یا عدم گسترش آن‌ها به سایر نقاط بدن کمک کنند. نوع روش‌های عکس‌برداری تجویزشده برای شما به علایم‌تان بستکی دارد؛ این روش‌ها عبارتند از:

• اسکن استخوان
• توموگرافی رایانه‌ای (CT اسکن)
• تصویرسازی تشدید مغناطیسی (MRI)
• توموگرافی گسیل پوزیترون (PET)
• رادیوگرافی (اشعه‌ی ایکس)

بیوپسی سوزنی و سرجیکال(surgical)

پزشک ممکن است بخواهد برای تست‌های آزمایشگاهی، قسمتی از بافت تومور (بیوپسی) شما برداشته‌شود. ایت تست‌ها مشخص می‌کنند که آیا بافت تومور، سرطانی است یا خیر و در صورت سرطانی بودن، نوع آن چیست. همچینن با این تست‌ها میتوان فهمید که رشد سلول‌های تومور آهسته است یا سریع.

انواع فرآیندهای بیوپسی مورد استفاده برای تشخیص سرطان استخوان عبارتند از:

• وارد کردن یک سوزن به تومور از راه پوست. در فرآیند بیوپسی سوزنی، پزشک سوزنی باریک را از پوست‌تان عبور می‌دهد و آن را وارد تومور می‌کند. او به‌کمک این سوزن بخش کوچکی از بافت تومور را برمی‌دارد.
• عمل جراحی برای برداشتن نمونه‌ای از بافت به‌منظور انجام تست‌های آزمایشگاهی. در بیوپسی سرجیکال(surgical) پزشک برشی در پوست شما ایجاد می‌کند و کل تومور یا قسمتی از آن را خارج می‌کند.

تعیین نوع بیوپسی شما و جزئیات انجام آن مستلزم برنامه‌ریزی‌های دقیق تیم پزشکی شماست. پزشک باید بیوپسی را به‌شیوه‌ای انجام دهد که با جراحی شما در آینده برای خارج کردن تومورهای سرطانی استخوان تداخل نداشته‌باشد. به‌همین دلیل، از پزشک خود بخواهید که پیش از انجام بیوپسی، شما را به یک تیم پزشکی مجرب در زمینه‌ی معالجه‌ی تومورهای استخوان ارجاع دهد.

مراحل(استیج‌های) سرطان

پس از اینکه پزشک ابتلای شما به سرطان استخوان را تأیید کرد، سعی می‌کند که استیج (وسعت) سرطان‌تان را هم تعیین کند؛ این کار در انتخاب روش درمانی مناسب حائز اهمیت است. عواملی که در این زمینه مورد توجه قرار می‌گیرند، عبارتند از:

• اندازه‌ی تومور
• سرعت رشد سرطان
• تعداد استخوان‌های مبتلا؛ مثل مهره‌های مجاور در ستون فقرات
• گسترش یا عدم گسترش سرطان به سایر نقاط بدن

مراحل(استیج‌های) سرطان استخوان توسط اعداد رومی، از 0 تا IV، مشخص می‌شوند. پایین‌ترین مرحله حاکی از کوچک بودن تومور و بدخیمی کمتر آن است. در مرحله‌ی IV سرطان به سایر نقاط بدن هم سرایت کرده‌است.

درمان سرطان استخوان

روش درمانی انتخابی برای معالجه‌ی سرطان استخوان به نوع سرطان، مرحله(استیج) آن، وضعیت سلامت کلی شما و ترجیحات و اولویت‌هایتان بستگی دارد. انواع مختلف سرطان استخوان به روش‌های درمانی متفاوتی پاسخ می‌دهند و پزشک‌تان می‌تواند بهترین روش درمانی را برای سرطان شما انتخاب کند. بعضی از انواع سرطان استخوان تنها با عمل جراحی معالجه می‌شوند؛ بعضی‌ها علاوه بر عمل جراحی، به شیمی‌درمانی هم نیاز دارند؛ و گروهی دیگر، علاوه بر این دو، نیازمند پرتودرمانی هم هستند.

عمل جراحی

هدف از عمل جراحی، خارج کردن کامل تومور سرطانی است. در بیشتر موارد، این امر شامل استفاده از تکنیک‌های ویژه‌ای برای خارج کردن کل تومور در یک قطعه‌ی واحد، به‌همراه بخش کوچکی از بافت سالم مجاور آن می‌باشد. جراح نیز بخش استخوانی برداشته‌شده را با بخش استخوانی دیگری از بدن خودتان یا از بانک استخوانی یا با قطعه‌ی مصنوعی ساخته‌شده از فلز و پلاستیک جایگزین می‌کند.

معالجه‌ی مواردی از تومورهای سرطانی استخوان که بسیار بزرگ هستند یا در جاهای پیچیده‌ای از استخوان واقع شده‌اند، ممکن است مستلزم خارج کردن تمام یا قسمتی از اندام مبتلا شود (آمپوتاسیون).  البته از آنجا که در سایر روش‌های درمانی پیشرفت‌هایی حاصل شده‌است، امروزه از آمپوتاسیون کمتر استفاده می‌شود. در صورتی که مجبور به انجام آمپوتاسیون باشید، احتمالاً به‌جای اندان خارج‌شده، برایتان اندامی مصنوعی کار می‌گذارند و شما را در زمینه‌ی نحوه‌ی انجام امور روزمره با اندام جدیدتان آموزش و تمرین می‌دهند.

شیمی‌درمانی

در شیمی‌درمانی برای از بین بردن سلول‌های سرطانی، از داروهای ضدسرطان قوی استفاده می‌کنند؛ این داروها را معمولاً بصورت تزریق داخل‌وریدی بکار می‌برند. شیمی‌درمانی در معالجه‌ی بعضی از انواع سرطان استخوان مؤثرتر عمل می‌کند؛ مثلاً استفاده از شیمی‌درمانی در معالجه‌ی کُندروسارکوما چندان مؤثر نیست، درحالیکه بخش مهمی از فرآیند درمانی استئوسارکوما و سارکوم یوئینگ است.

پرتودرمانی

در پرتودرمانی برای از بین بردن سلول‌های سرطانی از پرتوهای پرقدرت انرژی، مانند: اشعه‌ی ایکس، استفاده می‌شود. در فرآیند پرتودرمانی، شما روی یک تخت دراز می‌کشید و دستگاه مخصوصی در اطراف شما به حرکت درمی‌آید که پرتوهای انرژی را بر نقاط خاصی از بدن‌تان متمرکز می‌کند.

پرتودرمانی را غالباً پیش از عمل جراحی بکار می‌برند تا اندازه‌ی تومور را کاهش دهند و خارج کردن آن را تسهیل نمایند. این کار احتمال نیازپیداکردن به آمپوتاسیون (قطع عضو) را کاهش می‌دهد.

پرتودرمانی را برای مواردی از تومورهای سرطان استخوان که توسط عمل جراحی قابل خارج شدن نیستند نیز بکار می‌برند. پس از جراحی هم می‌توان از پرتودرمانی استفاده کرد تا سلول‌های سرطانی باقیمانده‌ی احتمالی نابود شوند. انجام پرتودرمانی در کسانی که دچار سرطان استخوان پیشرفته هستند، ممکن است به کنترل نشانه‌ها و علایم سرطان، مانند: درد، کمک کند.