طیفی از روش ها برای درمان بزرگی پروستات وجود دارد که شامل دارو، درمان‌هایی حداقل تهاجمی و جراحی می‌شود. بهترین گزینه درمانی به عوامل مختلفی بستگی دارد که شامل موارد زیر می‌شود:

• اندازه‌ی پروستات شما
• سن شما
• وضعیت کلی سلامتی شما
• میزان ناراحتی که تجربه می‌کنید

اگر علائم شما قابل تحمل است، ممکن است تصمیم بگیرید درمان را به تعویق بیندازید و تنها علائم خود را پایش کنید. در مورد برخی مردان، علائم بدون درمان بهبود می‌یابد.

برای مطالعه بیشتر راجع به این بیماری مطلب آشنایی با بزرگی پروستات : علایم، علل ، تشخیص و درمان در مجله پزشکی محب بخوانید.

دارو

دارو معمول‌ترین درمان برای علائم خفیف تا متوسط بزرگی پروستات است که شامل این گزینه‌ها می‌شود:

• مسدود کننده آلفا. این داروها عضلات گردن مثانه و فیبرهای عضلانی پروستات را به حالت استراحت در می‌آورد و ادرار کردن را آسان‌تر می‌کند. مهارکننده‌های آلفا- مثل آلفوزوسین تامسولوسین – معمولاً در مردانی که پروستات کوچکتری دارند، به سرعت جواب می‌دهند. عوارض جانبی آن‌ها ممکن است شامل سرگیجه و یک وضعیت بی خطر که در آن منی به جای خروج از آلت تناسلی به سمت مثانه بر می‌گردد (انزال معکوس) می‌شود.
• مهارکنندگان ۵ آلفا ردوکتاز. این داروها از طریق جلوگیری از تغییرات هورمونی که منجر رشد پروستات می‌شود، پروستات را کوچک می‌کند. این داروها – که شامل فیناستراید – ممکن است برای تاثیرگذاری نیاز به ۶ ماه زمان داشته باشد. عوارض جانبی آنها انزال معکوس می باشد.
• دارو درمانی ترکیبی. اگر هیچ یک از این داروها به تنها اثربخش نباشد، پزشک شما ممکن است استفاده‌ی همزمان از یک مسدودکننده‌ی آلفا و مهار کننده‌ی ۵-آلفا ردوکتاز را توصیه کند.
• سیلدنافیل. مطالعات پیشنهاد می‌کند که این دارو، که برای درمان اختلال نعوظ کاربرد دارد، می‌تواند بزرگی پروستات را درمان کند.

 

درمان‌هایی با حداقل تهاجم یا جراحی

درمان‌هایی با حداقل تهاجم یا جراحی ممکن است در شرایط زیر توصیه شود:

• علائم شما متوسط تا شدید باشند.
• دارو باعث بهبودی علائم شما نشده باشد.
• دچار انسداد مجرای ادراری، سنگ مثانه، خون در ادرار یا مشکلات کلیوی شده باشید.
• شما درمان قطعی را ترجیح ‌دهید.

در صورتی که هر یک از شرایط زیر را دارید، درمان‌هایی با حداقل تهاجم یا جراحی توصیه نمی‌شود:

• عفونت درمان نشده‌ی مجرای ادراری
• بیماری تنگی مجرای ادراری
• سابقه‌ی پرتودرمانی پروستات یا جراحی مجرای ادراری
• یک اختلال عصبی، نظیر بیماری پارکینسون یا MS

هر گونه اقدام طبی بر روی پروستات ممکن است منجر به ایجاد عوارض جانبی شود. بر حسب نوع اقدام طبی که شما انتخاب می‌کنید، عوارض ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• حرکت عقب‌گرد منی به سمت مثانه به جای آلت تناسلی در طی انزال (انزال معکوس)
• دشواری موقتی در ادرار کردن
• عفونت مجرای ادراری
• خونریزی
• اختلال نعوظ
• بسیار به ندرت، از دست دادن کنترل مثانه (بی اختیاری ادرار)

انواع مختلفی از روش‌های با حداقل تهاجم یا درمان‌های جراحی وجود دارد.

 

برداشتن پروستات از طریق مجرای ادراری (TURP)

یک ابزار نوری به مجرای ادراری شما وارد می‌شود و جراح همه‌ی بخش‌های پروستات به جز بخش بیرونی آن را بر می‌دارد. TURP عموماً به سرعت علائم را بر طرف می‌کند و جریان ادراری بیشتر مردان پس از این اقدام طبی به زودی قوی‌تر می‌شود. پس از TURP ممکن است به طور موقتی برای تخلیه‌ی مثانه نیازمند استفاده از سوند ادراری باشید.

 

برش پروستات از طریق مجرای ادراری (TUIP)

یک ابزاری نوری به مجرای ادراری شما وارد می‌شود و جراحی یک با دو برش کوچک در غده‌ی پروستات شما ایجاد می‌کند که باعث می‌شود عبور ادرار از مجرای ادراری تسهیل شود. این جراحی ممکن است در شرایطی که پروستات شما بزرگی خفیف تا متوسط دارد یک گزینه باشد، به ویژه اگر مشکلات سلامتی دارید که منجر به پر خطر بودن سایر جراحی‌ها می‌شود.

 

گرمادرمانی میکروویو از طریق مجرای ادراری (TUMT)

پزشک شما یک الکترود مخصوص از طریق مجرای اداری به ناحیه‌ی پروستات وارد می‌کند. انرژی میکروویو از الکترود بخش داخلی غده‌ی پروستات بزرگ شده را تخریب می‌کند که منجر به کوچک شدن پروستات و آسان شدن عبور ادرار می‌شود. TUMT ممکن است تنها بخشی از علائم شما را برطرف کند و ممکن است مدتی طول بکشد تا شما نتایج را مشاهده کنید. این جراحی به طور معمول تنها بر روی پروستات‌های کوچک در شرایط ویژه انجام می‌شود، زیرا ممکن است درمان مجدد ضروری باشد.

 

تخریب سوزنی از طریق مجرای ادراری (TUNA)

در این اقدام طبی، یک ابزار به مجرای ادراری شما وارد می‌شود که به پزشک امکان می‌دهد سوزن‌ها را در غده‌ی پروستات شما قرار دهد. امواج رادیویی از طریق سوزن‌ها عبور می‌کند، آن را گرم می‌کند و بافت اضافی پروستات را که منجر به انسداد جریان ادرار شده است، تخریب می‌کند. TUNA ممکن است در موارد انتخابی یک گزینه باشد، اما این اقدام طبی دیگر به ندرت استفاده می‌شود.

 

لیزر درمانی

یک لیزر پر انرژی بافت پروستات بزرگ شده را تخریب می‌کند یا بر می‌دارد. لیزر درمانی عموماً بلافاصله علائم را برطرف می‌کند و خطر کمی از نظر عوارض جانبی دارد. لیزر درمانی را می‌توان در مردانی استفاده کرد که به دلیل مصرف داروهای رقیق کننده‌ی خون، نباید سایر اقدامات طبی بر روی پروستاتشان انجام شود.

گزینه‌های لیزر درمانی شامل موارد زیر می‌شود:

• اقدامات طبی تخریبی. این اقدامات طبی بافت انسدادی پروستات را تبخیر می‌کند تا جریان ادرار افزایش پیدا کند. نمونه‌هایی از آن شامل تبخیر انتخابی نوری (PVP) و تخریب پروستات با لیزر هولمیوم (HoLAP) می‌شود. اقدامات طبی تخریبی می‌تواند منجر به بروز علائم آزردگی ادراری پس از جراحی شود، بنابراین در شرایط نادر ممکن است یک اقدام طبی برداشتن توده ممکن است لازم باشد.
• اقدامات طبی هسته درآوری. در اقدامات طبی هسته درآوری، نظیر هسته درآوری پروستات با لیزر هولمیوم (HoLEP)، عموماً تمام بافت پروستات که جریان ادرار را مسدود می‌کند، برداشته می‌شود و از رشد مجدد بافت جلوگیری می‌شود. بافت برداشته شده را می‌توان از نظر سرطان پروستات یا سایر وضعیت‌ها بررسی کرد. این اقدامات مشابه برداشتن باز پروستات است.

 

بالابردن مجرای ادراری پروستاتی (PUL)

از تگ‌های جراحی برای فشردن اطراف پروستات به منظور افزایش جریان ادراری استفاده می‌شود. این اقدام طبی ممکن است در شرایطی که شما علائم مجرای ادرای تحتانی دارید، توصیه شود. PUL همچنین ممکن است مردانی توصیه شود که نگران تأثیر درمان بر اختلال نعوظ و مشکلات انزالی هستند، زیرا PUL در مقایسه با TURP، تأثیر بسیار کمی بر انزال و عملکرد جنسی می‌گذارد.

 

برداشتن باز پروستات (پروستاتکتومی)

جراح یک برش در بخش تحتانی شکم شما ایجاد می‌کند تا به پروستات برسد و بافت آن را بردارد. پروستاتکتومی معمولاً در صورتی انجام می‌شود که پروستات شما بسیار بزرگ باشد، مثانه‌ی شما آسیب دیده باشد یا عوامل خطر دیگری وجود داشته باشد. جراحی معمولاً نیازمند بستری کوتاه مدت در بیمارستان است و با خطر بیشتر نیاز به تزریق خون همراه است.