کشیدگی عضلات

کشیدگی عضلات ، به معنای آسیب‌دیدن عضله یا تاندون – بافت فیبروزی که عضله را به استخوان متصل می‌کند – است. آسیب‌های خفیف ممکن است تنها سبب کشیدگی یک عضله یا تاندون شوند؛ در صورتی که آسیب‌های شدیدتر ممکن است سبب پارگی نسبی یا کامل این بافت‌ها شوند.

کشیدگی عضله اغلب در پایین کمر و عضلات پشت ران (همسترینگ) رخ می‌دهد.

 

تفاوت کشیدگی و پیچ‌خوردگی

در کشیدگی، عضله یا بافت‌های نواری – که عضله را به استخوان متصل می‌کنند – دچار آسیب می‌شوند. اما در پیچ‌خوردگی، بافت‌های نواری که دو استخوان را به هم متصل می‌کنند، آسیب می‌بینند.

درمان اولیه شامل استراحت، یخ، فشرده‌سازی و بالاگذاشتن ناحیهٔ آسیب‌دیده‌ است. کشیدگی‌های خفیف را می‌توان با موفقیت در خانه درمان کرد. کشیدگی‌های شدید گاهی اوقات به ترمیم جراحی نیاز دارند.

 

نشانه‌ها

بسته به شدت آسیب علائم و نشانه‌ها متفاوت است و ممکن است شامل موارد ذیل شود:

  • درد یا حساسیت به لمس
  • قرمز یا کبودی
  • محدودیت حرکت
  • اسپاسم عضلانی
  • تورم
  • ضعف عضلانی

 

زمان مراجعه به پزشک

کشیدگی‌های خفیف را می‌توان در خانه درمان نمود. اگر نشانه‌های شما با وجود درمان بدتر شد، به‌خصوص اگر درد غیرقابل تحمل شد یا دچار کرختی و گزگز شدید، به پزشک مراجعه کنید.

 

علل

کشیدگی حاد ممکن است به‌علت رخدادی منفرد – مانند استفاده از مکانیک بدنی ضعیف برای برداشتن جسمی سنگین – به وجود آید. کشیدگی مزمن ممکن است به‌علت آسیب‌های مکرر ایجادشده به دلیل انجام یک حرکت به‌طور مکرر، به وجود آید.

 

عوامل خطر

شرکت در ورزش‌های پربرخورد مانند فوتبال، فوتبال آمریکایی، هاکی، بوکس و کشتی، احتمال دچار شدن به کشیدگی عضله را افزایش می‌دهد.

در زمان شرکت در برخی ورزش‌ها، برخی از نواحی بدن بیشتر مستعد کشیدگی می‌شوند. برای نمونه:

  • پا و مچ پا. ورزش‌هایی که با شروع سریع و پرش همراه هستند- مانند دوی با مانع و بسکتبال- فشار زیادی به تاندون آشیل در مچ پا وارد می‌کنند.
  • دست‌ها. ورزش‌هایی که به زور پنجه نیاز دارند- مانند ژیمناستیک یا گلف- احتمال کشیدگی عضلات دست را بالا می‌برند.
  • آرنج‌ها. کشیدگی آرنج اغلب در ورزش‌های پرتابی و راکتی رخ می‌دهد.

 

پیشگیری

انجام منظم حرکت‌های کششی و ورزش‌های قدرتی جهت آمادگی برای ورزش، بدنسازی یا فعالیت‌های شغلی و همچنین به عنوان بخشی از برنامهٔ کلی آمادگی جسمانی، احتمال کشیدگی عضله را به حداقل می‌رساند. سعی کنید برای انجام ورزش خود وضعیت بدنی خوبی داشته باشید، نه اینکه برای به دست آوردن وضعیت بدنی خوب، به ورزش بپردازید. اگر شغل شما به فعالیت‌های فیزیکی نیاز دارد، انجام ورزش‌های آمادگی جسمانی به پیشگیری از آسیب دیدن کمک می‌کند.

تشخیص

در طول معاینهٔ بالینی، پزشک به دنبال تورم و نقاط دردناک می‌گردد. محل و شدت درد، به تعیین شدت و نوع آسیب کمک می‌کند.

در آسیب‌های شدیدتر که عضله یا تاندون کاملاً پاره شده‌اند، پزشک احتمالاً می‌تواند در محل آسیب، نقص ایجادشده را ببیند یا به وسیلهٔ لمس آن را حس کند. اولتراسوند اغلب به افتراق انواع آسیب‌های بافت نرم از یکدیگر، کمک می‌کند.

 

درمان

برای درمان حمایتی فوری کشیدگی عضله، از درمان RICE – استراحت، یخ، فشرده‌سازی و بالاگذاشتن محل آسیب‌دیده – استفاده کنید:

  • استراحت. از فعالیت‌هایی که سبب ایجاد درد، تورم یا ناراحتی می‌شوند اجتناب کنید. اما فعالیت‌های فیزیکی خود را به‌طور کامل متوقف نکنید.
  • یخ. حتی اگر قصد مراجعه به مراکز درمانی را دارید، فوراً روی ناحیهٔ آسیب‌دیده یخ بگذارید. از یک کیسهٔ یخ یا وان حمام آب یخ استفاده کنید. هربار به مدت ۱۵ تا ۲۰ دقیقه روی محل آسیب‌دیده یخ بگذارید. در چند روز اول پس از آسیب‌دیدگی، در زمان بیداری هر دو سه ساعت یک‌بار این کار را انجام دهید.
  • فشرده‌سازی. جهت کمک به متوقف‌کردن تورم، با یک بانداژ کشسان تا زمانی که روند تورم متوقف شود، ناحیهٔ آسیب‌دیده را فشرده‌سازی کنید. بانداژ را آن‌قدر محکم نبندید که در خونرسانی اختلال ایجاد شود. از انتهایی که نسبت به قلب دورتر است، شروع به بانداژکردن کنید. در صورت افزایش درد، کرخت‌شدن ناحیهٔ آسیب‌دیده یا ایجاد تورم در پایین ناحیهٔ بانداژشده، بانداژ را شل کنید.
  • بالاگذاشتن ناحیهٔ آسیب‌دیده. ناحیهٔ آسیب‌دیده را به‌خصوص در هنگام شب، بالاتر از سطح قلب خود قرار دهید. با این کار، نیروی جاذبه نیز به کاهش تورم کمک می‌کند.

برخی از پزشکان پیشنهاد می‌کنند که در ۴۸ ساعت اول پس از کشیدگی عضله، از مصرف داروهای مسکن بدون نیاز به نسخهٔ پزشک که احتمال خونریزی را بالا می‌برند – مانند آسپرین، ایبوپروفن، ناپروکسن سدیم – اجتناب شود. در طول این مدت استفاده از استامینوفن برای تسکین درد کمک‌کننده است.

متخصص فیزیک‌درمانی در به‌حداکثررساندن پایداری و قدرت مفصل یا اندام آسیب‌دیده، به شما کمک می‌کند. ممکن است پزشک توصیه کند که محل آسیب‌دیده را با استفاده از بریس یا اسپلینت، بی‌حرکت نگه دارید. در برخی از آسیب‌ها مانند پارگی تاندون، جراحی نیز ممکن است در نظر گرفته شود.

پزشکانی که به شما کمک می کنند

همه

بر اساس بیمارستان

بر اساس تخصص