تشخیص

در طول معاینهٔ بالینی، پزشک پا و پایین مچ پای شما را معاینه می‌کند. پزشک جهت پیدا کردن نقاط حساس به لمس پوست اطراف ناحیهٔ آسیب‌دیده را لمس می‌کند و جهت بررسی دامنهٔ حرکت، مچ پا را حرکت داده و جهت تعیین موقعیت‌های دردناک و ناراحت‌کننده، پا را در موقعیت‌های مختلفی قرار می‌دهد. اگر آسیب شدید باشد پزشک جهت رد شکستگی استخوان و ارزیابی شدت آسیب رباط با دقت بیشتر، انجام تعداد یک یا بیشتر از روش‌های تصویربرداری زیر را پیشنهاد می‌کند:

• رادیوگرافی‌ها. در حین انجام گرافی میزان کمی اشعه از بدن شما رد می‌شود تا از استخوان‌های مچ پا تصویربرداری شود. این روش برای رد شکستگی استخوان روش مناسبی است.
• تصویربرداری با تشدید مغناطیسی (MRI). دستگاه ام‌آرآی با استفاده از امواج رادیویی و یک میدان مغناطیسی قوی از ساختارهای داخل مچ پا شامل رباط‌ها، تصاویر مقطعی دقیق و سه‌بعدی به دست می‌آورد.
• سی‌تی اسکن. با استفاده از سی‌تی اسکن می‌توان اطلاعات بیشتری دربارهٔ استخوان‌های مفصل به دست آورد. دستگاه سی‌تی اسکن از زوایای مختلف و متعددی از بدن تصویربرداری کرده، سپس این تصاویر را ترکیب می‌کند تا تصاویر مقطعی یا سه‌بعدی ایجاد کند.
• اولتراسوند. دستگاه اولتراسوند با استفاده از امواج صوتی در زمان واقعی تصویربرداری می‌کند. این تصاویر به پزشک کمک می‌کنند تا دربارهٔ وضعیت رباط یا تاندون هنگامی که پا در موقعیت‌های مختلف قرار می‌گیرد، قضاوت کند.

درمان

درمان پیچ‌خوردگی مچ پا به شدت آسیب بستگی دارد. هدف درمان کاهش درد و تورم، تسریع بهبودی و بازیابی عملکرد مچ پا است. در آسیب‌های شدید ممکن است به متخصص آسیب‌های عضلانی-اسکلتی مانند جراح ارتوپدی یا پزشک متخصص طب فیزیکی و توانبخشی ارجاع داده شوید.

مراقبت از خود

جهت انجام اقدامات مراقبت از خود برای پیچ‌خوردگی مچ پا، در دو سه روز اول از روش R.I.C.E استفاده کنید:

• استراحت. از فعالیت‌هایی که سبب درد، تورم یا ناراحتی می‌شوند، اجتناب کنید.
• یخ. پس از آسیب به مدت ۱۵ تا ۲۰ دقیقه از یک کیسه یخ یا وان حمام آب و یخ استفاده کنید. این کار را در زمان بیداری هر دو تا سه ساعت یک بار تکرار کنید. اگر دچار بیماری عروقی یا دیابت هستید یا دچار کاهش حس در پا شده‌اید؛ قبل از استفاده از یخ با پزشک خود مشورت کنید.
• فشرده‌سازی. جهت کمک به توقف تورم تا زمان متوقف شدن تورم، از یک بانداژ کشی استفاده کنید. مراقب باشید که با سفت بستن بانداژ سبب ایجاد اختلال در خونرسانی نشوید. از انتهایی که از قلب دورتر است شروع به بستن بانداژ کنید.
• بالا گذاشتن ناحیهٔ آسیب‌دیده. جهت کاهش تورم به‌ویژه در شب، مچ پای خود را در سطحی بالاتر از قلب خود قرار دهید. نیروی جاذبه با تخلیهٔ مایع اضافی به کاهش تورم کمک می‌کند.

درمان دارویی

در بیشتر موارد مسکن‌های بدون نیاز به نسخهٔ پزشک مانند ایبوپروفن، ناپروکسن سدیم یا استامینوفن، برای مدیریت درد پیچ‌خوردگی مچ پا کافی‌اند.

ابزارها

از آنجا که راه رفتن با مچ پای پیچ‌خورده ممکن است دردناک باشد، احتمال دارد که تا زمان فروکش کردن درد به استفاده از چوب زیر بغل نیاز داشته باشید. بسته به شدت پیچ‌خوردگی پزشک ممکن است جهت بی‌حرکت نگه‌داشتن مچ پا استفاده از بانداژ کشی، نوار ورزشی یا بریس حفاظت‌کننده را توصیه کند. در صورت پیچ‌خوردگی شدید، ممکن است جهت بی‌حرکت نگه‌داشتن مچ پا تا زمان بهبودی تاندون‌ها، گچ گرفتن مچ پا یا استفاده از پوتین‌های مخصوص آسیب‌دیدگی مچ، ضرورت یابد.

درمان

زمانی که تورم و درد تا حدی فروکش کرده باشد که دوباره قادر به حرکت دادن مچ پا باشید، پزشک از شما می‌خواهد تا جهت بازیابی دامنهٔ حرکت، قدرت، انعطاف‌پذیری و ثبات مچ پای خود، تمرین‌هایی را شروع کنید. پزشک یا متخصص فیزیک‌درمانی، روش مناسب انجام و نحوهٔ پیشرفت تمرین‌ها را برای شما توضیح خواهند داد.

با تمرین‌های تعادلی و پایداری، می‌توان دوباره عضلات را جهت همکاری با یکدیگر، تمرین داد. همکاری عضلات مچ پا سبب حمایت از مفصل و پیشگیری از پیچ‌خوردگی مجدد می‌شود. این تمرین‌ها ممکن است شامل درجات مختلفی از چالش‌های تعادلی شوند؛ برای مثال ایستادن روی یک پا.

اگر در حین ورزش و شرکت در بازی‌های ورزشی دچار پیچ‌خوردگی مچ پا شده‌اید، با پزشک خود دربارهٔ زمانی که می‌توانید دوباره به فعالیت بازگردید مشورت کنید. پزشک یا متخصص فیزیک‌درمانی ممکن است آزمون‌های فعالیتی و حرکتی خاصی را انجام دهند تا از خوب بودن نحوهٔ عملکرد مچ پای شما در ورزشی که می‌خواهید انجام دهید، اطمینان حاصل کنند.

در موارد نادری که مچ پا بهبود نمی‌یابد یا پس از فیزیک‌درمانی و تمرین‌های توانبخشی طولانی‌مدت هنوز بی‌ثبات است، جراحی انجام می‌شود. هدف انجام جراحی موارد ذیل است:

• ترمیم رباطی که التیام نمی‌یابد
• بازسازی رباط با استفاده از بافت رباط‌ها یا تاندون‌های اطراف