تشخیص

تشخیص پروستاتیت شامل بررسی وجود بیماری‌هایی می‌شود که می‌تواند علائم مشابه پروستاتیت ایجاد کنند. پزشک نوع پروستاتیت‌ شما را تعیین می‌کند، از شما شرح حال می‌گیرد و علائمتان را جویا می‌شود. او همچنین شما را معاینه می‌کند؛ این معاینه احتمالاً شامل معاینه‌ٔ مقعد با انگشت (DRE) می‌شود.

تست‌های تشخیصی ابتدایی ممکن است شامل موارد زیر شوند:

• آزمایش ادرار. پزشک‌ ممکن است نمونه‌ای از ادرار شما را برای یافتن نشانه‌های عفونت بررسی نماید. همچنین ممکن است نمونه‌ٔ ادرارتان را به آزمایشگاه بفرستد تا مشخص شود آیا دارای عفونت است یا خیر.
• آزمایش خون. پزشک ممکن است نمونه‌ای از خونتان را به‌منظور جست‌وجو برای نشانه‌های عفونت یا سایر مشکلات مربوط به پروستات بررسی نماید.
• ماساژ پروستات. در موارد نادر، پزشک پروستات‌تان را ماساژ می‌دهد و ترشحات را بررسی می‌کند.
• عکس‌برداری. در بعضی از موارد، پزشک برایتان CT اسکن مجرای ادراری و پروستات یا سونوگرافی پروستات تجویز می‌کند. تصاویر CT اسکن در مقایسه با رادیوگرافی، جزئیات بیشتری را نشان می‌دهد. تصاویر سونوگرافی توسط امواج فراصوت تولید می‌شوند.

براساس علائم و نتایج تست‌های شما، پزشک‌ ممکن است پروستاتیت‌ را در یکی از انواع زیر دسته‌بندی کند:

• پروستاتیت باکتریایی حاد. این نوع از پروستاتیت اغلب توسط گونه‌های شایعی از باکتری‌ها ایجاد می‌شود. به‌طور کلی پروستاتیت باکتریایی حاد به‌صورت ناگهانی آغاز می‌شود و علائم شبه‌سرماخوردگی از قبیل: تب، لرز، حالت تهوع و استفراغ ایجاد می‌کند.
• پروستاتیت باکتریایی مزمن. در صورتی‌که آنتی‌بیوتیک‌ها نتوانند باکتری‌های ایجادکننده‌ٔ پروستاتیت را از بین ببرند، ممکن است دچار عفونت‌های عودکننده یا صعب‌العلاج شوید. در بین دوره‌های پروستاتیت مزمن ممکن است فاقد علامت یا دارای علائم خفیف باشید.
• پروستاتیت مزمن/سندرم درد لگنی مزمن. این نوع از پروستاتیت – که شایع‌ترین نوع است – توسط باکتری‌ها ایجاد نمی‌شود و غالباً علت اصلی آن شناخته نمی‌شود. در بعضی از مردان ممکن است در طول زمان، علائم ثابت بمانند؛ در بعضی دیگر، علائم شدید و خفیف می‌شوند.
• پروستاتیت التهابی بدون علامت. این نوع از پروستاتیت علامتی ندارد و به‌طور تصادفی در حین تست‌های تشخیصی برای سایر مشکلات، شناسایی می‌شود. پروستاتیت التهابی بدون علامت نیازی به درمان ندارد.

درمان

درمان پروستاتیت به علت ایجاد آن بستگی دارد. این درمان شامل استفاده از گزینه‌های زیر می‌شود:

• آنتی‌بیوتیک‌ها. رایج‌ترین درمان تجویزی برای پروستاتیت آنتی‌بیوتیک‌ها هستند. پزشکتان نوع آنتی‌بیوتیک‌ها را بر اساس نوع باکتری ایجادکننده‌ٔ عفونت انتخاب می‌کند.

در صورتی‌که علائمتان شدید باشند، ممکن است به تزریق داخل‌وریدی آنتی‌بیوتیک‌ها نیاز پیدا کنید. دوره‌ٔ مصرف آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی احتمالاً چهار تا شش هفته است؛ البته درمان پروستاتیت مزمن یا بازگشتی به مدت زمان بیشتری نیاز دارد.

• آلفابلاکرها. این داروها موجب استراحت (رفع انقباض) مثانه و رشته‌های عضلانی در محل اتصال پروستات به مثانه می‌شوند. این روش درمانی ممکن است سبب تسهیل علائم – از جمله: دردناک بودن دفع ادرار – شود.
• عوامل ضدالتهابی. مصرف داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) ممکن است علائم شما را تسهیل کنند.

سبک زندگی و درمان‌های خانگی

با رعایت نکات زیر می‌توان شدت بعضی از علائم پروستاتیت را کاهش داد:

• استحمام نشیمن (sitz bath) انجام دهید یا از یک پد حرارتی استفاده کنید.
• مصرف مواد تحریک‌کننده‌ٔ مثانه از قبیل: الکل، کافئین و غذاهای پرادویه یا اسیدی را قطع یا محدود نمایید.
• از انجام فعالیت‌هایی که می‌توانند موجب تحریک پروستات شوند، مثل: نشستن‌های طولانی‌مدت و دوچرخه‌سواری خودداری کنید.
• به مقدار فراوان نوشیدنی‌های بدون کافئین مصرف کنید. این کار باعث افزایش دفع ادرار و شست‌وشوی باکتری‌ها از مثانه می‌شود.