تشخیص

نشانه‌های سندرم خروجی قفسهٔ سینه و شدت آن‌ها در بین مبتلایان به این بیماری، تفاوت‌های بسیاری دارد و بنابراین، تشخیص این بیماری ممکن است مشکل باشد. جهت تشخیص سندرم خروجی قفسهٔ سینه پزشک احتمالاً نشانه‌ها و شرح حال شما را بررسی می‌کند و یک معاینهٔ بالینی انجام می‌دهد.

• معاینهٔ بالینی. پزشک جهت یافتن علائم خارجی سندرم خروجی قفسهٔ سینه مانند افتادگی شانه، تورم یا رنگ‌پریدگی بازو، نبض غیرطبیعی یا محدودیت دامنهٔ حرکت، معاینهٔ فیزیکی انجام می‌دهد.
• سابقهٔ پزشکی. پزشک احتمالاً دربارهٔ سابقهٔ پزشکی و نشانه‌ها و همچنین شغل و فعالیت‌های شما، سؤالاتی را می‌پرسد.

تست‌های تحریکی

تست‌های تحریکی جهت تولید مجدد نشانه‌های شما طراحی شده‌اند. این تست‌ها ممکن است به پزشک در یافتن علت نشانه‌های شما و رد علل دیگری که نشانه‌هایی مشابه با سندرم خروجی قفسهٔ سینه دارند، کمک کنند.

در این تست‌ها، ممکن است پزشک از شما بخواهد که بازوها، گردن یا شانه‌های خود را به جهت‌های مختلف حرکت دهید. پزشک نشانه‌ها را در وضعیت‌های مختلف قرارگیری بدن بررسی و شما را معاینه می‌کند.

تصویربرداری و تست‌های مطالعات عصبی

پزشک ممکن است جهت تأیید تشخیص سندرم خروجی قفسهٔ سینه، انجام تعداد یک یا بیشتر از تست‌های ذیل را درخواست کند:

• رادیوگرافی. احتمال دارد پزشک دستور رادیوگرافی از ناحیهٔ درگیر را بدهد. این گرافی می‌تواند نشان‌دهندهٔ یک دندهٔ اضافی (دندهٔ گردنی) باشد. گرافی‌ها همچنین در رد علل دیگری که نشانه‌های مشابهی با سندرم خروجی قفسهٔ سینه دارند، کارآمداند.
• اولتراسوند. دستگاه اولتراسوند با استفاده از امواج صوتی از بدن تصاویری را تهیه می‌کند. اگر پزشک به سندرم خروجی قفسهٔ سینه عروقی یا بیماری‌های عروقی دیگر شک داشته باشد، ممکن است دستور انجام اولتراسوند دهد.
• توموگرافی کامپیوتری (سی‌تی اسکن). دستگاه سی‌تی اسکن با استفاده از پرتو ایکس از بدن تصاویر مقطعی به دست می‌آورد. ممکن است جهت نمایان شدن رگ‌های خونی یک مادهٔ حاجب به داخل ورید تزریق شود (آنژیوگرافی CT). ممکن است بتوان با سی‌تی اسکن محل و علت فشردگی عروقی را پیدا نمود.
• تصویربرداری با تشدید مغناطیسی (MRI). دستگاه ام‌آرآی با استفاده از امواج رادیویی و آهنربای قوی، نمای دقیقی از بدن به دست می‌آورد. ام‌آرآی (MRI) می‌تواند ناهنجاری‌هایی که از زمان تولد وجود دارند – برای نمونه وجود یک نوار فیبروزی که ستون فقرات را به یک دنده یا دندهٔ گردنی متصل کرده و سبب ایجاد نشانه‌های سندرم خروجی قفسهٔ سینه شده است – را نشان دهد.
• آنژیوگرافی. در برخی موارد، ممکن است پیش از انجام سی‌تی اسکن یا ام‌آرآی، به داخل ورید مادهٔ حاجب تزریق شود. این مادهٔ حاجب سبب می‌شود که عروق در تصاویر گرفته‌شده بهتر نمایان شوند.
• آرتریوگرافی و ونوگرافی (تصویربرداری از سرخرگ‌ها و سیاهرگ‌ها). در این روش‌ها، پزشک یک لولهٔ باریک و انعطاف‌پذیر (کاتتر) را از طریق برش کوچکی – که معمولاً در کشالهٔ ران ایجاد می‌شود – وارد بدن می‌کند. در آرتریوگرافی کاتتر از طریق سرخرگ‌های اصلی و در ونوگرافی از طریق وریدها به سمت عروق درگیر حرکت داده می‌شود. سپس پزشک از طریق کاتتر یک مادهٔ حاجب تزریق می‌کند تا سرخرگ‌ها یا سیاهرگ‌ها، در تصاویر گرافی نمایان شوند. سپس پزشک می‌تواند وجود داشتن یا نداشتن فشردگی در سرخرگ یا سیاهرگ را بررسی کند. اگر یک سیاهرگ یا سرخرگ دارای لخته باشد، پزشک می‌تواند جهت حل لخته از طریق کاتتر داروهایی را تزریق کند.
• الکترومیوگرافی (EMG). در حین EMG پزشک سوزن الکترود را به داخل عضلات مختلفی فرومی‌کند. این تست فعالیت الکتریکی انقباض عضلات در حین استراحت را ارزیابی می‌کند.
• مطالعهٔ هدایت عصبی. این تست‌ها با استفاده از جریان کم الکتریکی، توانایی اعصاب برای فرستادن ایمپالس به عضلات را در نقاط مختلف بدن ارزیابی و اندازه‌گیری می‌کنند. این تست می‌تواند آسیب عصبی را تعیین کند.

درمان

در بیشتر موارد درمان‌های حمایتی مؤثراند، به‌ویژه اگر بیماری شما زود تشخیص داده شود. درمان شامل موارد ذیل می‌شود:

• فیزیک‌درمانی. اگر دچار سندرم خروجی قفسهٔ سینه عصبی باشید اولین خط درمانی فیزیک‌درمانی است. شما جهت باز کردن فضای خروجی قفسهٔ سینه، بهبود دامنهٔ حرکت و وضعیت قرارگیری بدن، ورزش‌هایی را برای تقویت و کشش عضلات شانهٔ خود می‌آموزید. این ورزش‌ها در طول زمان از فشار وارده بر عروق و اعصاب در خروجی قفسهٔ سینه، می‌کاهند.
• داروها. پزشک ممکن است جهت کاهش التهاب، تسکین درد و شل کردن عضلات، داروهای ضد التهاب، مسکن‌ها یا شل‌کننده‌های عضلانی را تجویز کند.
• داروهای حل‌کنندهٔ لخته. اگر دچار سندرم خروجی قفسهٔ سینهٔ سیاهرگی و سرخرگی و همچنین لختهٔ خون باشید، پزشک ممکن است جهت حل این لخته‌ها داروهای حل‌کنندهٔ لخته (ترومبولیتیک) را به داخل سیاهرگ‌ها یا سرخرگ‌های شما تزریق کند. پس از تجویز ترومبولیتیک‌ها، پزشک ممکن است داروهایی جهت پیشگیری از تشکیل لختهٔ خون تجویز کند (آنتی کوآگلانت‌ها).

گزینه‌های جراحی

اگر گزینه‌های درمانی دیگر مؤثر واقع نشده باشند، نشانه‌ها ادامه داشته باشند یا دچار مشکلات عصبی پیش‌رونده شده باشید، پزشک احتمالاً جراحی را توصیه می‌کند.

این جراحی توسط متخصص جراحی قفسهٔ سینه (توراکس) یا رگ‌ها (عروق) انجام می‌شود. جراحی سندرم خروجی قفسهٔ سینه، خطر ایجاد عوارضی مانند آسیب شبکهٔ بازویی را دارد. همچنین ممکن است جراحی در تسکین نشانه‌ها موفق نباشد و نشانه‌ها عود کنند.

جراحی سندرم خروجی قفسهٔ سینه که جراحی کاهش فشار خروجی قفسهٔ سینه نام دارد، شامل روش‌های مختلفی می‌شود، از جمله:

• روش ترانس آگزیلاری. در این روش جراح جهت دسترسی به دندهٔ اول بر روی سینه برشی ایجاد کرده، سپس عضلات جلوی دنده را از یکدیگر جدا می‌کند و بخشی از دندهٔ اول را برمی‌دارد تا از فشار کاسته شود. در این روش جراح می‌تواند به راحتی و بدون آسیب رساندن به اعصاب یا عروق، به دندهٔ اول دسترسی پیدا کند. اما این روش دسترسی محدودی به جراح می‌دهد و دیدن عضلات یا دنده‌های گردنی را که در پشت اعصاب و عروق قرار دارند و ممکن است در فشردگی خروجی قفسه سینه نقش داشته باشند، دشوار می‌سازد.
• روش سوپراکلاویکولار (فوق ترقوه‌ای). این روش عروق فشرده‌شده را ترمیم می‌کند. جراح با ایجاد برشی درست در زیر گردن، به ناحیهٔ شبکهٔ بازویی دسترسی پیدا می‌کند.

جراح سپس در نزدیکی دندهٔ اول (بالاترین دنده) به دنبال علائمی از آسیب‌دیدگی و فشردگی ایجادشده در اثر عضلات می‌گردد. جراح ممکن است عضلات ایجادکنندهٔ فشردگی را بردارد و عروق فشرده‌شده را ترمیم کند. در صورت نیاز، ممکن است جهت کاهش فشار، دندهٔ اول برداشته شود.

• روش اینفراکلاویکولار (زیر ترقوه‌ای). در این روش، جراح در زیر استخوان ترقوه و در سراسر قفسهٔ سینه، برشی ایجاد می‌کند. از این روش برای درمان سیاهرگ‌های فشرده‌شده‌ای که به ترمیم گسترده نیاز دارند، استفاده می‌شود. در سندرم خروجی قفسه سینهٔ سیاهرگی یا سرخرگی، جراح ممکن است پیش از عمل جراحی کاهش فشار خروجی قفسه سینه، داروهایی جهت حل کردن لخته‌ها تجویز کند. همچنین در برخی موارد جراح پیش از جراحی کاهش فشار، طی فرآیندی لختهٔ خون موجود در سیاهرگ یا سرخرگ را برمی‌دارد یا این عروق را ترمیم می‌کند.

اگر دچار سندرم خروجی قفسهٔ سینهٔ سرخرگی باشید، ممکن است جراح مجبور باشد سرخرگ آسیب‌دیده را با بخشی از یک سرخرگ از ناحیهٔ دیگری در بدن (پیوند) یا یک رگ مصنوعی، تعویض کند. این جراحی ممکن است همزمان با جراحی برداشتن دندهٔ اول انجام شود.

شیوهٔ زندگی و درمان‌های خانگی

اگر برای شما سندرم خروجی قفسهٔ سینه تشخیص داده شود، پزشک یا متخصص فیزیک‌درمانی به شما توصیه می‌کند که در خانه ورزش‌هایی را جهت تقویت و حمایت عضلات اطراف خروجی قفسهٔ سینه انجام دهید.

به‌طور کلی جهت اجتناب از وارد کردن فشار غیرضروری بر شانه‌ها و عضلات اطراف خروجی قفسهٔ سینه، موارد ذیل را انجام دهید:

• حفظ وضعیت قرارگیری مناسب بدن.
• در هنگام کار چندین بار جهت حرکت کردن و کشیدن عضلات خود، استراحت کنید.
• حفظ وزن مناسب
• اجتناب از حمل کیف سنگین بر دوش خود
• از فعالیت‌هایی که نشانه‌های شما را بدتر می‌کند اجتناب کنید یا خود را به طریقی با فعالیت وفق دهید تا انجام این کار، نشانه‌های سندرم خروجی قفسهٔ سینه را ایجاد نکند.
• محل کار خود را به طریقی تغییر دهید که به شما در حفظ وضعیت بدنی مناسب کمک کند و نشانه‌ها را بدتر نکند.