دررفتگی آرنج

دررفتگی آرنج عبارت است از: خارج شدن استخوان‌های تشکیل‌دهنده‌ٔ مفصل آرنج از آرایش و موقعیت اولیه. این دررفتگی معمولاً بر اثر افتادن بر روی دست، در حالت کشیده بودن آن، رخ می‌دهد. بیشترین موارد دررفتگی در بزرگسالان پس از مفصل شانه، در مفصل آرنج رخ می‌دهد. دررفتگی مفصل آرنج بیشترین سهم موارد دررفتگی در کودکان را به خود اختصاص داده‌ است.

کودکان نوپا هم درصورتی‌که از ساعد بلندشان کرد تا تاب‌شان داد، ممکن است دچار دررفتگی آرنج شوند؛ به این وضعیت، nursemaid’s elbow (آرنج پرستار) گفته می‌شود.

اگر شما یا فرزندتان دچار دررفتگی مفصل آرنج شده‌اید، فوری به پزشک مراجعه کنید. استخوان دررفته‌ٔ مفصل آرنج می‌تواند به اعصاب و عروق مربوط به ساعد و دست فشار وارد کند و سبب بروز عوارضی شود.

معمولاً می‌توان دررفتگی مفصل آرنج را بدون عمل جراحی برطرف کرد. البته اگر در مفصل مذکور شکستگی هم رخ داده ‌باشد، ممکن است به جراحی نیاز داشته ‌باشید.

 

علائم

نشانه‌ها و علائم دررفتگی آرنج عبارت‌اند از:

  • درد بسیار شدید
  • از ریخت افتادگی واضح مفصل

کودکان نوپایی که دچار دررفتگی آرنج (nursemaid’s elbow) شده‌اند، ممکن است تنها زمانی احساس درد کنند که آرنج آسیب‌دیده‌ٔ خود را حرکت دهند. کودکی که به چنین مشکلی دچار شده ‌است، غالباً از بازو و ساعد مبتلایش استفاده نمی‌کند و مفصل آرنجش را اندکی خمیده در مجاورت بدنش نگه می‌دارد.

گاهی اوقات آرنج دچار دررفتگی جزئی می‌شود؛ این دررفتگی‌ می‌تواند موجب کبودی و احساس درد در محل پارگی یا کشیدگی رباط‌ها شود.

 

زمان مراجعه به پزشک

اگر شما یا فرزندتان احساس درد بسیار شدیدی در مفصل آرنج‌تان داشتید یا دچار از ریخت‌ افتادگی واضح این مفصل شدید، فوری به پزشک مراجعه کنید.

 

علل

شایع‌ترین علل دررفتگی آرنج در بزرگسالان عبارت‌اند از:

  • زمین خوردن. زمین خوردن در حین کشیده بودن دست، می‌تواند سبب خروج استخوان بازو از مفصل آرنج شود.
  • تصادفات وسایل نقلیه. در جریان تصادفات که افراد برای محافظت از خود دست‌هایشان را به جلو دراز می‌کنند، ممکن است دررفتگی آرنج اتفاق بیفتد.

در کودکان و نوجوانان نیز زمین خوردن در حین کشیده بودن دست جزو علل شایع دررفتگی آرنج است.

 

در کودکان نوپا این دررفتگی معمولاً بر اثر کشیده شدن بیشتر دست‌هایشان رخ می‌دهد. علل دررفتگی آرنج در کودکان نوپا شامل موارد زیر می‌شود:

  • بلند کردن کودک به‌شیوه‌ای نامناسب. بلند کردن یا تاب دادن کودک از بازو یا ساعد می‌تواند منجر به دررفتگی استخوان‌های آرنج او شود.
  • کشیده شدن به‌صورت ناگهانی. درصورتی‌که دست کودک را گرفته ‌باشید و یکدفعه پایتان به لبه‌ٔ جدول یا پله گیر کند، استخوان‌های آرنج کودک ممکن است از جا در بروند.

 

ریسک‌فاکتورها

  • سن. آرنج کودکان بسیار انعطاف‌پذیرتر از آرنج بزرگسالان است؛ بنابراین دررفتگی آرنج کودکان راحت‌تر رخ می‌دهد.
  • وراثت. رباط‌های آرنج بعضی از افراد به‌طور مادرزادی شل‌تر از سایر افراد هستند.
  • شرکت در بعضی از ورزش‌ها. بسیاری از دررفتگی‌های مفصل آرنج با ورزش مرتبط است. به‌خصوص انجام ورزش‌هایی که در آن‌ها بر بازو و ساعد فشار می‌شود – مانند حرکات زمینی ژیمناستیک – فرد را در معرض خطر بیشتری برای دررفتگی آرنج قرار می‌دهد.

 

عوارض ثانویه

عوارض ثانویه‌ٔ دررفتگی آرنج عبارت‌اند از:

  • شکستگی. نیرویی که سبب دررفتن استخوان‌ از مفصل آرنج شده‌ است، ممکن است باعث شکستگی آن‌ هم شود.
  • گیرکردن اعصاب یا فشار آمدن به آن‌ها. در موارد نادر، اعصابی که از آرنج عبور می‌کنند، در میان استخوان‌های دررفته یا داخل مفصل (پس از جاانداختن استخوان‌ها) گیر می‌کنند و تحت فشار قرار می‌گیرند؛ این امر می‌تواند منجر به بی‌حسی بازو، ساعد و دست شود.
  • گیرکردن شریان‌ها. در موارد نادر، شریان‌هایی که بازو، ساعد و دست را خونرسانی می‌کنند، در میان استخوان‌های دررفته یا داخل مفصل (پس از جاانداختن استخوان‌ها) گیر می‌کنند و تحت فشار قرار می‌گیرند. فقدان خونرسانی می‌تواند سبب ایجاد دردی شدید و آسیب‌های بافتی دائمی در بازو، ساعد و دست شود.
  • شکستگی‌های کنده‌شده (avulsion fractures). در بعضی از موارد دررفتگی آرنج، کشیدگی رباط باعث می‌شود که این عنصر اندکی از محل اتصال خود کنده شود. این نوع آسیب‌دیدگی در کودکان شایع‌تر است.
  • استئوآرتریت (آرتروز). استخوانی که دچار دررفتگی شده‌ است ممکن است در آینده درمعرض خطر بیشتری برای ابتلا به استئوآرتریت (آرتروز) باشد.

 

پیشگیری

بچه‌های کوچک را از بازو یا ساعدشان بلند نکنید و تاب ندهید.

تشخیص

پزشک مفصل آسیب‌دیده را به‌دقت معاینه می‌کند و آن را از لحاظ سردی یا بی‌حسی مورد بررسی قرار می‌دهد تا ببیند که آیا اعصاب و شریان‌ها تحت فشار قرارگرفته‌اند یا خیر. او احتمالاً برایتان رادیوگرافی هم تجویز می‌کند تا متوجه شکستگی‌های احتمالی استخوان‌های تشکیل‌دهنده‌ٔ مفصل آرنج شود.

 

درمان

در بعضی از موارد، استخوان دررفته‌ٔ مفصل آرنج، خودبه‌خود به موقعیت اولیه‌اش بازمی‌گردد؛ البته در اغلب موارد لازم است که پزشک طی فرآیندی به‌نام ریداکشن (جاانداختن) استخوان‌ را به موقعیت مناسب برگرداند.

 

داروها

قبل از جاانداختن استخوان، ممکن است به فرد داروهایی بدهند تا دردش کمتر شود و عضلاتش شل شوند.

 

تراپی

پس از آنکه استخوان‌های مفصل آرنج به موقعیت مناسب بازگشتند، ممکن است لازم باشد که به‌مدت چند هفته از آتل یا آویز استفاده کنید. همچنین احتمال دارد که به فیزیوتراپی ارجاع داده‌ شوید تا با انجام تمریناتی، قدرت و دامنه‌ٔ حرکتی مفصل آرنج خود را افزایش دهید.

 

عمل جراحی

در موارد زیر ممکن است به عمل جراحی نیاز داشته‌ باشید:

  • اگر هر کدام از استخوان‌ها افزون بر دررفتگی دچار شکستگی هم شده‌ باشند.
  • اگر رباط‌ها کنده شده ‌باشند و لازم باشد آن‌ها را دوباره به محل مناسب‌شان متصل کرد.
  • اگر لازم باشد اعصاب و شریان‌های آسیب‌دیده را ترمیم کرد.

پزشکانی که به شما کمک می کنند

همه

بر اساس بیمارستان

بر اساس تخصص