تشخیص

به‌منظور تشخیص تومور ویلمز پزشک ممکن است موارد زیر را تجویز کند:

• معاینه‌ٔ فیزیکی. پزشک نشانه‌های احتمالی تومور ویلمز را جست‌وجو می‌کند.
• آزمایش خون و ادرار. این آزمایش‌ها نمی‌توانند تومور ویلمز را تشخیص دهند ولی می‌توانند وضعیت عملکرد کلیه‌ را نشان دهند؛ بعضی از مشکلات کلیوی و کمبود سلول‌های خونی را می‌توان با این آزمایش‌ها تشخیص داد.
• عکس‌برداری. عکس‌برداری از کلیه می‌تواند به پزشک در تشخیص وجود تومور کلیوی کمک کند. روش‌های عکس‌برداری مورد استفاده شامل: سونوگرافی، توموگرافی رایانه‌ای (CT اسکن) و تصویرسازی تشدید مغناطیسی (MRI) می‌شود.

مرحله‌بندی (staging)

پس از آنکه پزشک تومور ویلمز فرزندتان را تشخیص داد، سعی خواهد کرد که مرحلهٔ (میزان گسترش) آن را هم تعیین کند. به‌منظور بررسی گسترش سرطان به خارج از کلیه، پزشک ممکن است رادیوگرافی یا CT اسکن قفسه‌ٔ سینه و اسکن استخوان را برای فرزندتان تجویز نماید.

پزشک مرحله‌ای را به سرطان اختصاص می‌دهد. تعیین این مرحله به انتخاب روش‌های درمانی مناسب کمک می‌کند.

درمان

درمان تومور ویلمز معمولاً شامل عمل جراحی، شیمی‌درمانی و گاهی پرتودرمانی است. روش درمانی انتخابی ممکن است بسته به مرحلهٔ (استیج) سرطان فرق کند. از آنجا که تومور ویلمز نوعی سرطان نادر است، پزشک ممکن است به شما توصیه کند که فرزندتان را به آن دسته از مراکز درمان سرطان کودکان ببرید که در معالجه‌ٔ این نوع سرطان تجربه دارند.

عمل جراحی برای خارج کردن تمام یا قسمتی از کلیه

درمان تومور ویلمز ممکن است با خارج کردن تمام یا قسمتی از کلیه آغاز شود (نفرکتومی). برای تأیید تشخیص هم از جراحی استفاده می‌کنند؛ بدین صورت که قسمتی از بافت کلیوی را با جراحی برمی‌دارند و آن را به آزمایشگاه می‌فرستند تا سرطانی بودن بافت تأیید شود و نوع سرطان آن تعیین گردد.

عمل‌های جراحی مورد استفاده در درمان تومور ویلمز ممکن است شامل موارد زیر شوند:

• خارج کردن قسمتی از کلیه‌ٔ مبتلا. نفرکتومیِ جزئی شامل خارج کردن تومور و قسمتی از بافت‌های مجاور آن می‌شود. این عمل را زمانی انجام می‌دهند که سرطان بسیار کوچک باشد یا اینکه فرزندتان تنها یک کلیه‌ٔ سالم داشته ‌باشد.
• خارج کردن تمام کلیه‌ٔ مبتلا و بافت‌های مجاور آن. در نفرکتومی رادیکال، پزشکان کلیه و بافت‌های مجاور آن، شامل: قسمت‌هایی از حالب، گره‌های لنفاوی مجاور و گاهی‌اوقات غده‌ٔ فوق‌کلیوی را خارج می‌کنند. کلیه‌ٔ دیگر می‌تواند ظرفیت خود را افزایش دهد و وظیفه‌ٔ تصفیه‌ٔ خون را به‌طور کامل برعهده بگیرد.
• خارج کردن کامل هر دو کلیه. اگر تومور هر دو کلیه را درگیر کرده باشد، جراح تا هر جا که قادر باشد، سلول‌های سرطانی دو کلیه را خارج می‌کند. در بعضی از موارد، این عمل شامل خارج کردن کامل هر دو کلیه می‌شود؛ در این‌صورت فرزندتان به دیالیز نیاز پیدا می‌کند؛ البته در صورت دریافت پیوند کلیه دیگر نیازی به دیالیز نخواهد داشت.

شیمی‌درمانی

در شیمی‌درمانی، برای نابود کردن سلول‌های سرطانی بدن از داروهای قوی استفاده می‌شود. شیمی‌درمانی برای تومور ویلمز معمولاً شامل تزریق وریدی ترکیبی از داروهاست که به کمک همدیگر سلول‌های سرطانی را از بین می‌برند.

عوارض جانبی شیمی‌درمانی به نوع داروهای به‌کاررفته بستگی دارد. عوارض جانبی شایع شیمی‌درمانی عبارت‌اند از: حالت تهوع، استفراغ، بی‌اشتهایی، ریزش مو و افزایش خطر ابتلا به عفونت. عوارض جانبی و عوارض ثانویه‌ٔ احتمالی شیمی‌درمانی فرزند خود را از پزشک بپرسید.

می‌توان پیش از عمل جراحی از شیمی‌درمانی استفاده کرد تا اندازه‌ٔ تومورها را کاهش داد و خارج کردن آن‌ها را آسان‌تر کرد. همچنین پس از عمل هم می‌توان به‌منظور از بین بردن سلول‌های سرطانیِ باقی‌مانده شیمی‌درمانی را به‌کار برد. همچنین برای درمان آن دسته از تومورهای ویلمز که به‌قدری پیشرفته‌اند که نمی‌توان آن‌ها را با جراحی به‌طور کامل خارج کرد، ممکن است از شیمی‌درمانی استفاده شود.

کودکانی که هر دو کلیه‌شان درگیر سرطان است، پیش از عمل تحت شیمی‌درمانی قرار می‌گیرند؛ زیرا با این کار احتمال اینکه جراح بتواند حداقل یکی از کلیه‌ها را حفظ کند افزایش می‌یابد.

پرتودرمانی

بسته به مرحلهٔ (استیج) سرطان، احتمال دارد پرتودرمانی تجویز گردد. در پرتودرمانی، برای نابود کردن سلول‌های سرطانی از تشعشعات پرانرژی استفاده می‌شود.

در طی پرتودرمانی، کودک روی یک تخت دراز می‌کشد و دستگاه بزرگی در اطرافش به حرکت درمی‌آید که تشعشعات انرژی را دقیقاً روی سرطان متمرکز می‌کند. عوارض جانبی احتمالی پرتودرمانی شامل: حالت تهوع، اسهال، خستگی و آسیب‌های پوستی مشابه آفتاب‌سوختگی می‌شود.

تنها مراکز معدودی در ایالات متحده پروتون‌درمانی را ارائه می‌دهند؛ مایو کلینیک (Mayo clinic) یکی از این مراکز است. پروتون‌درمانی شامل تاباندن دقیق تشعشعات به سلول‌های سرطانی برای نابودی آن‌ها در عین آسیب‌ندیدن بافت‌های سالم است.

می‌توان پس از عمل جراحی از پرتودرمانی استفاده کرد تا سلول‌های سرطانی باقی‌مانده را از بین برد. همچنین به‌منظور کنترل سرطان گسترش‌یافته به سایر بخش‌های بدن، بسته به محل گسترش سرطان، می‌توان پرتودرمانی را بکار برد.