تشخیص

غالباً انجام معاینه‌‌ٔ فیزیکی برای تشخیص وجود بافت اسکار در آلت تناسلی و تأیید ابتلای شما به بیماری پیرونی کفایت می‌کند. در موارد نادر، بیماری‌های دیگری هم ممکن است علائمی مشابه ایجاد کنند که باید ابتدا از عدم ابتلا به آن‌ها مطمئن شد.

تست‌های مورد استفاده در تشخیص بیماری پیرونی و عامل ایجاد آن شامل موارد زیر می‌شوند:

• معاینه‌ٔ فیزیکی. در هنگامی که آلت دچار نعوظ نیست، پزشک آن را معاینه (لمس) می‌کند تا مکان و مقدار بافت اسکار مشخص شود. او همچنین ممکن است طول آلت شما را اندازه‌گیری کند، چون اگر وخامت علائم شما افزایش یافت، آن اندازه‌گیری اولیه تعیین می‌کند که آیا دچار کاهش طول آلت نیز شده‌اید یا خیر.

ممکن است پزشک از شما بخواهد که در منزل از آلت خود در حال نعوظ عکس بگیرید و سپس عکس را به او نشان دهید. با این کار می‌توان درجه‌ٔ خمیدگی، محل تشکیل بافت اسکار و سایر جزئیاتی را که در انتخاب روش درمانی مناسب به پزشک کمک می‌کنند، تعیین کرد.

• سایر تست‌ها. پزشک ممکن است به منظور بررسی آلت تناسلی در هنگام نعوظ، برایتان سونوگرافی یا تست‌های دیگری تجویز کند. احتمالاً پیش از انجام تصویربرداری از آلت تناسلی، ماده‌ای به آلت‌تان تزریق می‌کنند تا دچار نعوظ شود.

رایج‌ترین تست برای بررسی ناهنجاری‌های آلت تناسلی، سونوگرافی است. در این روش با استفاده از امواج فراصوت، تصاویری از بافت نرم تهیه می‌کنند؛ با این تصاویر می‌توان وجود بافت اسکار، جریان خون آلت تناسلی و ناهنجاری‌های دیگر را تشخیص داد.

درمان

در موارد زیر پزشکتان ممکن است دست به اقدام خاصی نزند و فقط منتظر بماند تا ببیند وضعیت‌تان چگونه پیش می‌رود:

• اگر خمیدگی آلت‌تان شدید نباشد و وخامت آن افزایش نیابد.
• اگر هنوز هم می‌توانید بدون درد یا با درد خفیف به نعوظ برسید.
• اگر دچار اختلال نعوظ نیستید.

اگر وخامت علائم شما در طول زمان افزایش پیدا کند، پزشک ممکن است برایتان دارو یا عمل جراحی تجویز کند.

دارو

تاکنون سعی کرده‌اند که با تعدادی از داروهای خوراکی بیماری پیرونی را درمان کنند، ولی این داروها در همه‌ٔ موارد مؤثر نبوده‌اند و از طرفی، به اندازه‌ٔ عمل جراحی کارآمد نیستند.

در بعضی از موارد تزریق مستقیم دارو به آلت تناسلی موجب کاهش درد و خمیدگی ناشی از بیماری پیرونی می‌شود. بسته به روش درمانی، ممکن است به منظور کاهش درد ناشی از تزریق به شما بی‌حس‌کننده‌های موضعی بدهند.

اگر تحت این روش‌ درمانی قرار بگیرید، احتمالاً در طول چند ماه، تعداد زیادی تزریق دریافت می‌کنید. مدارک مربوط به تأثیرگذاری تزریق به آلت محدود‌اند. ممکن است این روش به همراه مصرف داروهای خوراکی تجویز شود.

عمل جراحی

در مواردی که آلت تناسلی شدیداً از ریخت افتاده است، بسیار دردناک است یا مانع برقراری رابطه‌ٔ جنسی می‌شود، ممکن است برایتان عمل جراحی تجویز کنند. معمولاً زمانی عمل جراحی را تجویز می‌کنند که حداقل برای یک سال دچار بیماری پیرونی باشید و خمیدگی آلت شما حداقل برای شش ماه در یک وضعیت پایدار مانده ‌باشد.

روش‌های رایج جراحی عبارت‌اند از:

• بخیه زدن (پلیکاسیون) ناحیه‌ٔ فاقد بافت اسکار. روش‌های مختلفی برای بخیه زدن (پلیکاسیون) طرف درازتر آلت (طرفی که فاقد بافت اسکار است) وجود دارد. این کار موجب رفع خمیدگی آلت می‌شود؛ البته این روش ممکن است باعث کاهش طول آلت شود و اغلب در مواردی به‌کار می‌رود که خمیدگی‌های آلت شدید نیست.

یکی از انواع این جراحی‌ها، پلیکاسیون نسبیت (Nesbit) است. در بعضی از موارد این عمل جراحی موجب اختلال نعوظ می‌شود.

• برش، خارج کردن و پیوند زدن. در این نوع جراحی، جراح یک یا چند برش کوچک در بافت اسکار می‌زند؛ این کار موجب می‌شود که در حین نعوظ، غلاف آلت هم کشیده ‌شود و آلت به‌طور کامل راست شود. همچنین جراح ممکن است قسمتی از بافت اسکار را خارج کند.

اغلب قسمتی از یک بافت دیگر را به آلت پیوند می‌زنند تا سوراخ‌های موجود در تونیکا آلبوژینه پوشانده شود. این پیوند می‌تواند از بدن خود شخص، یک فرد دیگر یا یک حیوان باشد یا اینکه به‌صورت مصنوعی ساخته‌ شده باشد.

از این روش معمولاً در موارد شدید خمیدگی یا از ریخت‌افتادگی (مثلاً در فرورفتگی‌ها) استفاده می‌کنند. خطر ابتلا به اختلال نعوظ در این روش در مقایسه با روش پلیکاسیون بیشتر است.

• ایمپلنت آلت تناسلی. می‌توان با عمل جراحی ایمپلنت‌هایی را جایگزین بافت اسفنجی آلت (که در حین نعوظ پر از خون می‌شود) کرد. این ایمپلنت‌ها احتمالاً نیمه‌‌انعطاف‌پذیراند و اغلب به‌صورت دستی به پایین خم می‌شوند؛ برای رابطه‌ٔ جنسی نیز خود‌به‌خود به بالا خم می‌شوند.

نوع دیگری از ایمپلنت‌ها توسط یک پمپ باد می‌شود و در کیسه‌ٔ بیضه کار گذاشته می‌شود. از ایمپلنت‌ها زمانی استفاده می‌شود که افزون بر بیماری پیرونی، دچار اختلال نعوظ هم باشید.

پس از کارگذاشتن ایمپلنت‌ها در صورت لزوم عمل‌های دیگری هم برای رفع بیشتر خمیدگی انجام می‌شود.

نوع عمل جراحی مورد استفاده به وضعیت شما بستگی دارد. در این زمینه پزشک محل بافت اسکار، شدت علائم و سایر عوامل را لحاظ می‌کند. اگر ختنه نشده ‌باشید، ممکن است پزشک توصیه کند که در حین جراحی، عمل ختنه کردن هم بر رویتان انجام شود.

بسته به نوع جراحی، ممکن است بتوانید همان روز از بیمارستان مرخص شوید یا اینکه لازم باشد در آنجا بستری شوید. جرا‌حتان به شما خواهد گفت که چند وقت پس از جراحی می‌توانید به سرکار برگردید (در بیشتر موارد، چند روز). پس از انجام جراحی لازم است چهار تا هشت هفته از فعالیت جنسی خودداری کنید.