آرنج گلف‌بازان

در بیماری آرنج گلف‌بازان، محل اتصال تاندون‌های عضلات ساعد به برآمدگی استخوانی سمت داخل آرنج، دردناک می‌شود. این درد می‌تواند به ساعد و مچ دست نیز انتشار یابد. آرنج تنیس‌بازان مشابه آرنج گلف‌بازان است؛ اما در این بیماری محل درد در سمت خارج آرنج قرار دارد. بیماری آرنج گلف‌بازان تنها محدود به گلف‌بازان نیست و تنیس‌بازان و افرادی که به‌طور مکرر از مچ دست خود استفاده می‌کنند و یا دست خود را مشت می‌کنند نیز می‌توانند به این عارضه دچار شوند. درد آرنج گلف‌بازان مانع بازی کردن یا انجام فعالیت‌های مورد علاقهٔ فرد نمی‌شود. تنها با استراحت و درمان مناسب فرد می‌تواند به فعالیت‌های خود بازگردد.

 

علائم

مشخصات آرنج گلف‌بازان:

  • درد و حساس‌شدگی. معمولاً در سمت داخلی آرنج حس می‌شود. گاهی اوقات درد در طول سمت داخلی ساعد پیش می‌رود. درد معمولاً با انجام حرکات خاصی شدیدتر می‌شود.
  • خشکی. فرد ممکن است در مفصل آرنج احساس خشکی کند و مشت کردن دست می‌تواند دردناک باشد.
  • ضعف. فرد ممکن است در دست و مچ دست احساس ضعف کند.
  • کرختی و گزگز. کرختی و گزگز می‌تواند به یک یا تعداد بیشتری از انگشتان انتشار یابد. انتشار معمولاً به انگشت حلقه و انگشت کوچک است.

درد آرنج گلف‌بازان می‌تواند به صورت تدریجی و یا ناگهانی بروز یابد. درد ممکن است با انجام حرکات خاصی – مانند تاب دادن چوب گلف – تشدید شود.

 

زمان مراجعه به پزشک

اگر استراحت، یخ و مسکن‌های بدون نیاز به نسخهٔ پزشک، درد و حساس‌شدگی آرنج شما را بهبود نداد، با پزشک خود مشورت کنید. در صورت بروز موارد زیر، سریع به مراکز درمانی مراجعه کنید:

  • داغ شدن و ملتهب شدن آرنج و وجود تب
  • ناتوانی در خم کردن آرنج
  • بدشکل به نظر رسیدن آرنج
  • شک به شکستگی استخوان

 

علل

آرنج گلف‌بازان – که با نام اپی کوندیلیت داخلی نیز شناخته می‌شود – به علت آسیب به عضلات و تاندون‌هایی که مچ و انگشتان را کنترل می‌کنند به وجود می‌آید. آسیب معمولاً به دلیل تنش مکرر – به‌خصوص در حرکات پرقدرت مچ و انگشتان – ایجاد می‌شود. برداشتن اجسام، پرتاب و یا ضربه زدن به‌طور نامناسب و همچنین زمان کم گرم کردن و آمادگی جسمانی ضعیف نیز، می‌توانند سبب ایجاد آرنج گلف‌بازان شوند. به جز گلف، بسیاری از فعالیت‌ها و سرگرمی‌های دیگر نیز می‌توانند به آرنج گلف‌بازان منجر شوند. از جمله این فعالیت‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره نمود:

  • ورزش‌های راکتی. تکنیک نامناسب در ضربه‌های تنیس، به‌خصوص ضربهٔ بک هند، می‌تواند به تاندون آسیب برساند. استفادهٔ بیش‌ازحد از تکنیک تاپ اسپین و استفاده از راکتی که خیلی کوچک و یا سنگین باشد نیز می‌تواند به آسیب منجر گردد.
  • ورزش‌های پرتابی. تکنیک‌های نامناسب پرتاب توپ در بیسبال می‌تواند یک متهم دیگر باشد. فوتبال آمریکایی، تیر و کمان و پرتاب نیزه نیز می‌توانند سبب ایجاد آرنج گلف‌بازان شوند.
  • تمرین با وزنه. وزنه‌برداری با تکنیک‌های نامناسب، مثلا جمع کردن مچ دست در زمان تمرین عضلات دو سر بازو، می‌تواند سبب افزایش بیش‌ازحد فشار وارده به عضلات و تاندون‌های آرنج شود.
  • حرکات قدرتی و مکرر شغلی. این حرکات در زمینه‌هایی مثل ساخت‌وساز، لوله‌کشی و نجاری انجام می‌شوند.

عموماً فعالیت باید روزانه بیش از یک‌ساعت و طی روزهای بسیاری انجام شود تا به آرنج گلف‌بازان منجر شود.

 

ریسک‌فاکتورها

در صورت وجود موارد زیر، احتمال ابتلای فرد به آرنج گلف‌بازان بسیار بالاست:

  • سن 40 و بالاتر
  • انجام فعالیت مکرر به مدت حداقل دو ساعت در روز
  • چاقی
  • سیگار کشیدن

 

پیشگیری

برای پیشگیری از آرنج گلف‌بازان می‌توان اقدامات زیر را انجام داد:

  • تقویت عضلات ساعد. از وزنه‌های سبک استفاده کنید و یا یک توپ تنیس را بفشارید. حتی ورزش‌های ساده نیز می‌توانند به عضلات شما در جذب انرژی یک تنش فیزیکی ناگهانی، کمک کنند.
  • قبل از فعالیت حرکات کششی انجام دهید. به مدت چند دقیقه راه بروید و یا با سرعت آهسته بدوید تا عضلات خود را گرم کنید. سپس قبل از آغاز بازی، حرکات کششی نرم انجام دهید.
  • فرم بدن خود را اصلاح کنید. ورزش شما هر چه که باشد، از مربی خود بخواهید تا فرم شما را بررسی کند تا از فشار آوردن بیش از اندازه به عضلات جلوگیری کنید.
  • از وسایل درست استفاده کنید. اگر از چوب گلف‌های آهنی قدیمی استفاده می‌کنید، استفاده از چوب‌های گرافیتی سبک‌تر را مورد ملاحظه قرار دهید. اگر تنیس بازی می‌کنید، مطمئن شوید که راکت شما مناسب شماست. راکتی که جای دست کم و یا سر سنگینی داشته باشد، احتمال ابتلا به مشکلات آرنج را افزایش می‌دهد.
  • اجسام را به‌طور مناسب بلند کنید. زمان بلند کردن هر شی – شامل وزنه‌های آزاد – مچ دست خود را ثابت و استوار نگه دارید تا از نیروی واردشده بر آرنج خود بکاهید.
  • زمان استراحت خود را بشناسید. سعی کنید از آرنج خود بیش‌ازحد استفاده نکنید. در زمان بروز اولین نشانهٔ درد آرنج، استراحت کنید.

تشخیص

آرنج گلف‌بازان معمولاً بر اساس شرح حال بالینی و معاینهٔ فیزیکی تشخیص داده می‌شود. پزشک ممکن است جهت ارزیابی درد و خشکی مفصل، بر ناحیهٔ درگیر فشار وارد کند و یا از شما بخواهد که آرنج، مچ و انگشتان خود را به شیوه‌های مختلفی تکان دهید.

اشعهٔ ایکس می‌تواند به پزشک در رد علل دیگر درد آرنج، ماند شکستگی یا آرتریت، کمک کند. مطالعات تصویربرداری جامع‌تر – مانند MRI – به‌ندرت انجام می‌شوند.

 

درمان

درمان با پرهیز از فعالیتی که موجب درد می‌شود، آغاز می‌گردد. استفاده از یخ به کاهش درد کمک می‌کند.

 

درمان دارویی

می‌توانید از مسکن‌های بدون نیاز به نسخهٔ پزشک استفاده کنید. ایبوپروفن، ناپروکسن سدیم و یا استامینوفن را امتحان کنید. معمولاً آمپول‌های کورتیکواستروئید تجویز نمی‌شود؛ زیرا نشان داده شده که در بلندمدت موثر نیستند.

 

درمان فیزیکی

موارد زیر را امتحان کنید:

  • استراحت. تا زمان رفع درد، بازی گلف یا دیگر فعالیت‌های خود را که حرکات تکراری دارند کنار بگذارید. اگر خیلی زود به فعالیت خود باز گردید، ممکن است وضعیت خود را بدتر کنید.
  • گذاشتن یخ روی ناحیهٔ درگیر. روزانه سه تا چهار بار به مدت 15 تا 20 دقیقه روی آرنج خود کیسهٔ یخ بگذارید. این کار را برای چندین روز تکرار کنید. برای محافظت از پوست، یک حوله دور کیسهٔ یخ بپیچید. ماساژ سمت داخل آرنج به مدت 5 دقیقه دو تا سه بار در روز، می‌تواند کمک‌کننده باشد.
  • استفاده از بریس. پزشک شما ممکن است به شما پیشنهاد کند که در دست بیمار خود، از بریس کانترفورس استفاده کنید. این بریس می‌تواند از تنش وارده به تاندون‌ها و عضلات بکاهد.
  • ناحیهٔ درگیر را بکشید و آن را تقویت کنید. ممکن است پزشک ورزش‌هایی را جهت کشش و تقویت عضلات، پیشنهاد کند. به‌خصوص نشان داده شده که تمرین‌های قدرتی که بار وارده به تاندون را به تدریج افزایش می‌دهند، بسیار کارآمداند. ورزش‌های فیزیک درمانی یا کاردرمانی دیگر نیز ممکن است کمک‌کننده باشند.

به تدریج به فعالیت‌های معمول خود بازگردید. پس از برطرف شدن درد، به تمرین حرکات ورزش یا فعالیت خود بپردازید. حرکات تاب دادن خود در گلف یا تنیس را با یک مربی بررسی کنید تا از صحیح بودن تکنیک خود مطمئن شوید و در صورت لزوم، حرکات خود را اصلاح کنید.

 

جراحی

جراحی به‌ندرت ضرورت می‌یابد. اما اگر علائم و نشانه‌ها پس از 6 تا 12 ماه به درمان حمایتی پاسخی ندهند، جراحی می‌تواند یکی از گزینه‌های درمانی باشد.

بیشتر افراد با استراحت، یخ و مسکن‌ها بهبود می‌یابند. حتی اگر ناحیهٔ درگیر را تحت فشار قرار ندهید و از دستورالعمل‌های تمرین‌های ورزشی برای ورزش دادن دست خود پیروی کنید، بسته به شدت درگیری، درد ممکن است ماه‌ها تا سال‌ها باقی بماند. گاهی اوقات درد باز می‌گردد و یا مزمن می‌شود.

پزشکانی که به شما کمک می کنند

همه

بر اساس بیمارستان

بر اساس تخصص